Oppenheimer [2023]

J. Robert Oppenheimer, w trakcie II Wojny Światowej pełniący funkcję dyrektora programu rozwoju broni jądrowej „Manhattan”, nie tylko nadzorował prace nad tą kontrowersyjną technologią, lecz także zdobył ogromne uznanie w innych obszarach fizyki. Jego wkład w badania nad czarnymi dziurami oraz promieniowaniem kosmicznym wpisał się głęboko w historię nauki.

Po sukcesie projektu Manhattan, Oppenheimer zaskoczył świat, poświęcając resztę swojego życia na działalność na rzecz kontroli i ograniczania rozprzestrzeniania się broni jądrowej. Mimo to, jego zaangażowanie w sprawy pokojowe nie pozostało niezauważone przez amerykański rząd, który oskarżył go o powiązania z ruchem komunistycznym oraz działalność szpiegowską. W wyniku tego, w latach 50., Oppenheimer został pozbawiony dostępu do tajnych dokumentów.

Dopiero prezydent Kennedy dokonał aktu politycznej rehabilitacji Oppenheimera, zwracając uwagę na jego poświęcenie dla sprawy pokoju. Dzisiaj, J. Robert Oppenheimer jest uznawany za jednego z symboli pacyfizmu i sprzeciwu wobec rozprzestrzeniania broni atomowej, a jego życiowy etap związany z projektem Manhattan staje się inspiracją do refleksji nad konsekwencjami naukowych odkryć.

Recenzja

W trójgodzinnej opowieści biograficznej, Nolan prezentuje fascynującą epokę, gdzie wykorzystanie energii jądrowej splata się z zawiłościami ludzkiej natury. Poprzez dramatyzowanie przemiany wielkiej nadziei w nowe zagrożenie, film utrwala przekonanie, że skomplikowana mechanika atomowa ustępuje miejsca równie skomplikowanym relacjom międzyludzkim. Wnikliwie śledzi konflikty podziemne i personalne spory między naukowcami, wojskowymi a politykami, którzy rywalizują o dominację w dziedzinie amerykańskich badań i eksperymentów jądrowych.

Nolan nie tylko dostarcza rozrywki, ale także stawia widza przed wyzwaniem intelektualnym. Przełamując tradycyjną chronologię, tworzy trójwarstwową strukturę, precyzyjnie układającą pozornie nieistotne decyzje, które w istotny sposób wpływają na losy świata. Elementy wizualne, takie jak rozbijające się fale czy fale uderzeniowe, stają się metaforycznym refrenem „Oppenheimera”, oddającym głębsze znaczenie nauki i jej wpływu na historię.

Film zachowuje napięcie nawet w zamkniętych przestrzeniach, gdzie dialogi stają się istotną częścią narracji. Nolan zręcznie miesza elementy konstrukcyjne, wprowadzając MacGuffin, biblijne motywy i gorzko-ironiczne echa wydarzeń. Pomimo natłoku faktów, film nie traci dynamiki, choć niekiedy charakterystyka drugoplanowych postaci ulega uproszczeniu.

Cillian Murphy w roli głównej dostarcza niezapomnianego aktorstwa, ukazując paradoksy wewnętrzne postaci. Nolan, z wyraźnym szacunkiem dla Oppenheimera, podkreśla zarówno jego geniusz, jak i skomplikowane relacje międzyludzkie. Mimo chłodzenia w międzyludzkich relacjach, reżyser stawia przy bohaterze znak zapytania, co sprawia, że film staje się nie tylko fascynującą opowieścią o nauce, ale również refleksją nad naturą człowieka.